)
Jaz św. Macieja
Wchodzi w skład urządzeń hydrotechnicznych górnego stopnia piętrzącego śródmiejskiego węzła wodnego w 251,8 km rzeki Odry, w pobliżu mostu św. Macieja przy ul. Grodzkiej.
Tworzą go następujące dzieła wodne:
Jaz iglicowy o świetle 14,41 m. i rzędnej progu 113,72 m. n.p.m. (zlikwidowany w 1960.r.). Obecnie po jazie iglicowym pozostały tylko przyczółki wspólne dla mostu św. Macieja i zniszczona płyta denna. Most konstrukcji stalowej służył jako oparcie iglic w ich górnej części, na dole iglice opierały się o próg palowo-kamienny jazu. Przyczółki mostu oblicowano i przykryto płytą kamienną, pod którą przebiega uskokowy ryms. Zwieńczenia przyczółka posadowiono na profilowanych cokołach. Poziom wody z poziomem jezdni łączą dwa biegi kamiennych schodków.
Jaz zasuwowy o świetle 8,0 m. i rzędnej progu 113,78 m. n.p.m. Od jazu stałego jest oddzielony betonowym filarem o szerokości "od czoła" 3,25 m. Do jazu zasuwowego przylega oparta na wspólnym filarze przepławka dla ryb. Oba filary są betonowe, oblicowane płytami granitowymi (z wyjątkiem części znajdującej się w świetle przepławki dla ryb). Zamknięcie jazu stanowi jedna zasuwa stalowa wysokości 1,57 m. Rzędna korony zamkniętej zasuwy wynosi 115,33 m. Zasuwa jest na stałe uniesiona ponad wodę. Próg jazu wykonano z kamienia. Nad jazem znajduje się pomost roboczy do obsługi części zasuwowej jazu. Pomost wykonano z desek ułożonych na nitowanej konstrukcji kratownicowej i zabezpieczono od wody górnej barierką z kształtowników stalowych również nitowanych. Mechanizm unoszący zasuwę jazu wykonano w postaci przekładni zębatych, napędzanych ręcznie. Napęd był przenoszony z jednej przekładni na drugą za pomocą długiego wału, biegnącego przez całą długość zasuwy jazu. W filarze jazu wykonano okrągłe otwory, w których zawieszono przeciwwagi równoważące masę zasuwy, co znacznie ułatwiało jej podnoszenie i opuszczanie.
Jaz stały o świetle 23,04 m. i rzędnej korony 115,37 m. n.p.m., konstrukcji betonowej. Prawy przyczółek stanowi mur betonowy z okładziną z kostki granitowej, lewy przyczółek zaś filar betonowy z okładziną z płyt granitowych. Lewy filar jest wspólny dla jazu stałego i zasuwowego. Jaz nie ma żadnych instalacji. W pobliżu znajduje się przyłącze instalacji elektrycznej, używane zapewne podczas prac remontowych. Jaz św. Macieja do II wojny światowej podlegał stałemu nadzorowi i naprawom oraz konserwacjom. Po wojnie jego znaczenie w śródmiejskim węźle wodnym zmalało na skutek zwiększenia piętrzenia w 1959 roku na wrocławskich elektrowniach wodnych stopnia dolnego. Został on wówczas praktycznie pozbawiony swej funkcji. Prawdopodobnie zaraz po II wojnie światowej w latach 50-tych dokonano wymiany zasuwy stalowej jazu, o czym świadczy jej nowoczesna konstrukcja (całkowicie spawana). W końcu lat 80-tych wyremontowano mury jazu i nabrzeża w jego pobliżu. Nie naprawiono unieruchomionych mechanizmów.