Po raz pierwszy w piśmiennictwie polskim podniesiono problematykę przedmiotu patentów wynalazczych uzyskanych przez Polaków kręgu Wielkiej Emigracji we Francji i Wielkiej Brytanii zwłaszcza, lat 1832 - 1870. Publikacja ta stanowi efekt kwerend prowadzonych przez autora w zbiorach Urzędów Patentowych Francji, Belgii, Niemiec, Austrii, Wielkiej Brytanii, Rosji, USA i Włoch,w archiwach polskich i w czasopiśmiennictwie Europy i Polski. Odsłaniając zawartość dokumentów patentowych wydanych wychodźcom z Polski znaleziono miejsce także dla patentów przenoszonych między Francją, Wielką Brytanią, Belgią, Austrią, USA, Włochami, a także Królestwem

 Polskim. Wynalazcy z Królestwa Polskiego pozostawali poza kręgiem Wielkiej Emigracji, wyjątek uczyniliśmy dla kilku ledwie, którzy patentowali we Francji czy w Wielkiej Brytanii, a mogli być inspirowani „duchem wynalazczości” ogarniającym polską emigrację.

Prezentując problematykę wynalazczości wychodźców z Polski czasu Wielkiej Emigracji, rozproszonych w Europie, głównie we Francji, Wielkiej Brytanii i Belgii wskazujemy, że Polacy zgłosili we Francji lat 1832 - 1870 413 propozycji technicznych, z dodatkami 575, na które uzyskali ochronę praw własności przemysłowej.

Liczba to imponująca, zważywszy, że terminem Wielkiej Emigracji ogarniamy ledwie ok. 7000 żołnierzy Powstania Listopadowego, do których dołączyli później uczestnicy Wiosny Ludów, Powstania Wielkopolskiego i wydarzeń rozgrywających się na terenie Galicji. Skala tej wynalazczości sięga potencjału średniej wielkości europejskiego kraju, niemal trzykrotnie przewyższa liczbę przywilejów wynalazczych wydanych w latach 1832 – 1863 w Królestwie Polskim, a gdyby nie brać pod uwagę „importów”’, to pięciokrotnie. Fenomen ten wyjaśnić można jedynie zmianami świadomości i orientacji Polaków na emigracji, patriotyczny obowiązek gotowości do walki o wolność Polski coraz szerzej łączących z zadaniem przygotowania kadr zdolnych do transformacji struktury gospodarczej wolnej Polski, z kraju o dominującej gospodarce rolniczej i hodowlanej w kraj przemysłowy, kroczący drogą rewolucji industrialnej. Ten patriotyczny imperatyw znakomicie łączył się z pragnieniem życiowej stabilizacji na wychodźstwie, podejmowaniem studiów i pracy zawodowej, co też sprzyjało duchowi wynalazczości.

Wskazujemy przy tym na strukturę tej wynalazczości odpowiadającą strukturze i potrzebom krajów rozwijających się przemysłowo, nie zaś tak jak w Królestwie Polskim właściwej gospodarce agrarnej.

Wynalazczość Wielkiej Emigracji odsłania ścieżkę kultury i dziedzictwo Polski dotąd nieznane, obraz Wielkiej Emigracji postrzeganej zwykle w kategoriach moralno-politycznych dopełnia polską aktywnością na polu przemysłu i techniki, aktywnością, która sprawiła, że Polacy po czasie recepcji dokonań rewolucji przemysłowej stali się jej rozsadnikami na obszarach Turcji, Skandynawii, Italii, Hiszpanii i Portugalii, Bałkanów a także obu Ameryk. Ta też rola polskiej emigracji czyni ją wyjątkową w dziejach emigracji innych krajów, polskich techników wprowadza też na karty dziejów przemysłu i techniki wielu krajów świata.

Książka to wyjątkowa. Powinna znaleźć miejsce w każdej bibliotece szkolnej.

Tom ten dedykujemy pamięci Orłów nad światem, bohaterom lotnictwa II Rzeczpospolitej. W stuleciu Niepodległej przywołujemy imiona jej lotniczych ikon, skrzydlatych rycerzy, pod niebem Europy, Afryki, Azji, obu Ameryk i Oceanu Atlantyckiego niosących imię Polski. Przypominamy bohaterów Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych (Challange International de Tourisme) i Międzynarodowych Zawodów Balonów Wolnych o puchar Gordon Bennetta.
Przywołujemy imiona Bolesława Orlińskiego- bohatera lotu do Tokio w 1926 roku, Ludmiła Rayskiego sławiącego Polskę w rajdach lotniczych nad Alpami, Afryką i Azją, ojca polskiego przemysłu lotniczego i polskich sił powietrznych, Ludwika Idzikowskiego - ofiarą życia wpisującego lotnictwo Polski do annałów dziejów lotnictwa światowego, Stanisława Skarżyńskiego- zdobywcę Atlantyku i wielu innych.
Przypominamy czyn braci Lewoniewskich, Józefa - Orła marszałka Piłsudskiego i Zygmunta - Sokoła Stalina, bohatera Związku Radzieckiego, w latach trzydziestych XX wieku wykuwającego drogę powietrzną z Rosji do Ameryki nad Arktyką i biegunem Północnym.

Mowa o historii i dziedzictwie kultury materialnej górnictwa, energetyki, budownictwa wodnego i stoczni odrzańskich, rzemiosła i produkcji zbrojeniowej. Wiele miejsca poświęcamy tym razem dziejom lotnictwa polskiego, podobnie jak Niepodległą liczącym już sobie 100 lat. Odegrało ono znakomitą rolę w odbudowie państwa polskiego, wykształceniu jego granic, w integracji i zjednoczeniu społeczeństwa polskiego wokół idei narodowej, w promocji wolnej Polski i jej przemysłu na arenie międzynarodowej.

Lista światowego dziedzictwa,  dzieł o wyjątkowej, powszechnej wartości dla ludzkości ustanowiona została w 1972 roku Konwencją w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego UNESCO. Dzisiaj obejmuje ok. 1100 obiektów w 165 państwach. W Polsce na listę wpisano 15 dzieł, w tym dwa kultury technicznej. To Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi w Tarnowskich Górach oraz Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i w Bochni. Na wpis oczekuje dalsze 5 obiektów, w tym Kanał Augustowski i Krzemionki – pradziejowe kopalne krzemienia.
Tutaj przybliżamy kilkanaście dzieł Europy, wśród których znajdujemy również pomniki dziedzictwa budownictwa wodnego. To Grand Hornu i podnośnie Kanału Centralnego w Belgi, Huta Vitkovice w Czechach, Canal du Midi i Pond du Gard we Francji, Stary Port Rotterdamu w Holandii, Węzeł wodny w Henrichenburgu i dortmundzkie Zeche Zollern II/IV w Niemczech, petersburska Nowa Holandia i wyspy Sołowieckie w Rosji, przełomy Dunaju i system hydrotechniczny Dunaj-Cisa-Dunaj w Serbii, Banska Stiavnica w Słowacji, Crespi d’Adda i port Genui we Włoszech. Na liście dziedzictwa światowego powinien znaleźć się również Kanał Elbląski z wyjątkowymi w skali świata suchymi pochylniami. Stąd, czynimy tutaj wyjątek i przybliżamy znamienne dla Kanału budowle, nie tylko pochylnie, dzieł bowiem wyjątkowych, dokumentujących sztukę budownictwa wodnego świata znajdujemy tutaj więcej.

W dniach obchodów 100-lecia Niepodległej obchodzimy również stulecie Flotylli Rzecznych Polskiej Marynarki Wojennej. Rodziła się nie na morzu, ale na wodach śródlądowych Polski, na Wiśle i „morzu Pińskim”. W latach 1919-1920 stawała w obronie Wolnej Polski, opóźniając marsz bolszewickich hord ku Europie. Wniosła wkład w zatrzymanie ich na linii Wisły i odrzuceniu ku Rosji. Heroiczne karty zapisała także w dniach Wojny Polskiej 1939 roku, a wielu jej marynarzy odnalazło się na okrętach Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii, dając świadectwo Polski, Polski niezłomnej, nie ustępującej najeźdźcom.
Znajdziemy tutaj niemal 40 szkiców najwybitniejszych znawców problematyki flotylli rzecznych czasu II Rzeczypospolitej. Rekapitulują stan badań nad ich dziejami. Odsłaniają różne aspekty ich służby w czasie wojny i pokoju, kariery oficerów i marynarzy, przemiany na pulu organizacji i zadań flotyllom stawianych, infrastrukturę i materialną bazę ich działania, konstrukcję rzecznych okrętów wojennych i ich uzbrojenie, sięgając również ku doświadczeniom i działaniom flotylli obcych, francuskiej w Indochinach, Austrii, Jugosławii, Rumunii, Bułgarii na Dunaju, rosyjskich na Dwinie, Wołdze, Dnieprze i Dunaju. To też dziejom polskich flotylli rzecznych przydaje nowych kontekstów, otwierając i nowe pola badawcze.
Spotkanie historyków Polski, Ukrainy, Rosji, Austrii, Czech i Niemiec prowadzono w scenerii zabytkowych statków Muzeum Odry FOMT, jedynego holownika parowego utrzymanego na polskim śródlądziu, unikatowego dźwigu pływającego, barki „berlinki”, pchacza z usterzeniem typu gondolowego. Spotykając się na dziełach kultury technicznej wspólnych Polsce i Europie manifestowano tym kulturotwórcze role rzek, co też prowadziło ku kulturotwórczym rolom flotylli rzecznych II Rzeczypospolitej.

Prowadząc w dzieje pierwszej polskiej formacji lotniczej, powstałej przy I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, autor przybliża kariery lotnicze jej personelu, pilotów, obserwatorów oraz żołnierzy służb naziemnych. Odsłania dziesiątki zapomnianych bohaterów, którzy u   progu   Niepodległości   przydawali   Polsce skrzydeł. Stawali w rzędzie twórców narodowych sił powietrznych. Ponad   niebem   Wielkopolski,   Śląska,   Pomorza,   Ukrainy, Wołynia, Białorusi i Litwy w boju wykuwali granice Wolnej Polski. Ich czyn skrywały dotychczas wojskowe archiwa Rosji i Polski, akta personalne,   wnioski   odznaczeniowe,   wojskowa   korespondencja, autor sięgał również ku czasopiśmiennictwu i biografistyce lotniczej Rosji i Polski, podnoszącej miejsce człowieka, świadka i twórcy historii.

Aeronautom, pilotom, obserwatorom lotniczym, mechanikom, żołnierzom służb naziemnych lotnictwa i aeronautyki wojskowej, szoferom, taborowym, stajennym, weterynarzom i lekarzom, urzędnikom wojskowym, tym wszystkim, którzy w różnych rolach służyli w siłach powietrznych państw – stron Wielkiej Wojny: Austro Węgier, Francji, Niemiec, Rosji, dedykujemy tę pozycję. Włączamy tu wszystkich polskiej narodowości, tych zakorzenionych na ziemiach po 1772 roku „zabranych”, tych polskiej diaspory, którym wolna Polska bezustannie się śniła i tych będących ofiarą procesów rusyfikacji czy germanizacji, tych którzy drogę ku Polsce w granicach po Wielkiej Wojnie ustalonych odnaleźli i tych, którzy z różnych powodów tutaj nie powrócili.Przywołujemy kariery lotnicze ok. 2000 Polaków, w zdecydowanej większości piśmiennictwu polskiemu nieznanych, tych służących w obcych armiach i tych, których wola czynu niepodległościowego skierowała ku polskim formacjom lotniczym powstającym od 1917 roku na Wschodzie i od progu 1918 w Armii Polskiej we Francji. Znajdujemy miejsce również i dla tych związanych z przemysłem zbrojeniowymi, także dla obcokrajowców miejscem urodzenia czy nauki bądź pracy przed wojną związanych z historycznymi ziemiami polskimi. Znajdujemy też miejsce dla lotników pochodzenia polskiego, rusyfikowanych, zgermanizowanych, czy innych, którzy asymilowali się w obcych im środowiskach Francji, Austrii, Niemiec czy Rosji i z czasem utożsamili się z ich kręgami kulturowymi. Nie wyłączamy przy tym lotników, którzy po wojnie nie podejmowali służby w lotnictwie Wojska Polskiego, także tych obcokrajowców, którzy urodzili się na ziemiach polskich, nawet jeśli pochodzili z rodzin odbywających tu służbę wojskową żołnierzy armii zaborczych. Wyjątek od reguły podawania biogramów lotników pochodzenia polskiego czynimy także dla tych, głównie Rosjan, którzy emigrując po wojnie ze swego kraju, za miejsce osiedlenia obrali Polskę.

Monografia batalionu traktowana jest na szerokim tle rozwoju techniki radarowej i historii wojsk radiotechnicznych Europy i Polski. Wrocławski batalion był największą tego typu formacją w Polsce, stąd jak w pigułce jego dzieje prowadzą ku opowieści o rozwoju i dziejach wojsk radiotechnicznych naszego kraju.