Autorzy książki, historycy, muzealnicy, konserwatorzy zabytków, specjaliści z zakresu gospodarki wodnej i transportu wodnego, podnoszą potrzebę ochrony dziedzictwa kulturowego rzek i kanałów Polski, żeglugi morskiej i śródlądowej, portów, stoczni, budownictwa wodnego etc.

Prowadzą ku problematyce ewidencji, ochrony, rewaloryzacji i eksploatacji zabytkowych jednostek pływających oraz udziału wolontariatu w procesach ochrony dziedzictwa kulturowego. Akcentują wartości spuścizny kultury technicznej dla kształtowania modelu współczesnego człowieka, dla realizacji pożądanych społecznie programów wychowawczych i edukacyjnych. Mówiąc zaś o ochronie dziedzictwa morskiego i rzecznego Polski wskazują nie tylko na motywy tegoż działania płynące z potrzeby wciąż na nowo artykułowanej tożsamości kulturowej narodu, ale i na walor zabytku dla procesów stałego poszukiwania nowego, już nie tylko w sferze kultury, także gospodarki i ekonomii, aktywizacji społeczno-gospodarczej obszarów nadmorskich i nadrzecznych Polski. Zapraszają do refleksji nad stanem i perspektywami ochrony dóbr kultury narodowej Polski, wskazując przy tym na swoiste sprzężenie zwrotne występujące między rozwojem muzealnictwa morskiego i rzecznego, a rolą i znaczeniem morza i rzek w różnych dziedzinach życia gospodarczego i społecznego kraju, regionów, miast i społeczności nadrzecznych